പണ്ടേ പര്വതങ്ങളോടായി
അങ്ങകലെ എന്നും ആ പര്വതം ഉണ്ടാവുമോ ? അതില് അവള് കൊത്തിയ ചിത്രങ്ങളും അവളുടെ നൊമ്പരങ്ങളും. അവളെ വലംവച്ച് പോയ കാറ്റിനുമുണ്ട് പറയാനേറെ കഥകള്.
അന്ന് അവള് സുന്ദരിയായിരുന്നു . ശിശിരകാലത്തെ ഓരോ രാവും വസന്തകാലത്തെ ഓരോ പൂവും എനിക്ക് അവള് തന്നെയായിരുന്നു. അവളുടെ ഈണങ്ങളില് ഓരോ പൂവിന്റേയും നിഷ്കളങ്കത കാണാം. എന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങള് അവളുടെ താരാട്ടില് അലിഞ്ഞുറങ്ങി. അവളുടെ ഓരോ വിരല് സ്പര്ശത്തിലും എന്റെ ഹൃദയത്തുടിപ്പ് കുഞ്ഞുങ്ങള് കേട്ടിരിക്കും . കാരണം അവള് എന്നുമെന്റെ വാനമ്പാടിയായിരുന്നു. അവള്ക്ക് ഞാനും .
ഒരിക്കല് ഒരു കുഞ്ഞാറ്റക്കിളി ഞങ്ങളെ നോക്കി ആ കഥ പറഞ്ഞു. കിളിക്കൊഞ്ചലിലൂ
കാലത്തിന്റെ കുത്തൊഴുക്കില് ഞാന് എന്റെ പ്രിയതമയെ ഉപേക്ഷിച്ചു . അശോക വനിയില് എന്നെ കാത്തതാണെന്നും , എനിക്ക് വേണ്ടി മാത്രം ജീവിച്ചതാണെന്നും എനിക്കറിയാം . ഭൂമിക്കു പോലും പ്രിയങ്കരിയായ നിന്നെ ജനാഭിലാഷന്തിന്റെ പേരില് , വേടന് കൈവിട്ടത് പോലെ ഞാനും ആ പഴയ പര്വതത്തിനടുത്
പക്ഷേ, ഇന്നും ഞാന് നിന്നെ തിരയുന്നു സീതേ ........ ഇവിടെ ഈ അയോദ്ധ്യയില് ഈ സരയൂ തീരങ്ങളില് ....................
ഗദ്യകവിത കൊള്ളാം :)
ReplyDeletesho!! kalppanikatha!!
ReplyDeletehei.....it is over romantic....
ReplyDeleteThirachil Saphalamakatte...!
ReplyDeleteManoharam, Ashamsakal...!!!
തിരച്ചില് കൊള്ളാം....... കണ്ടെത്തുമെന്ന് ഉറപ്പില്ല ല്ലെ??
ReplyDelete